#9 Wat nu? The ugly truth!

Melanie de Bruin heeft haar hbo-diploma Communicatie op zak. Vol goede moed is ze gestart met haar eerste echte baan. En daar begint ze al aardig haar draai te vinden. Toch?
In de maandelijkse column ‘Wat nu? The ugly truth!’ draait het om de ups & downs in haar werkzame leven. De personen zijn fictief, haar ervaringen open en eerlijk.

Met mijn handen om een kop thee geklemd wacht ik in de glazen vergaderruimte tot Linda klaar is met haar call. Mijn ogen schieten zenuwachtig heen en weer. Ik probeer net te bedenken welke vragen ik kan verwachten en hoe ik daarop moet reageren als Linda binnenstapt.

“He Mel, hoe gaat het?”Naja, ik dacht wel goed, maar nu zit ik ineens hier dus kennelijk niet. “Goed hoor!” antwoord ik zo opgewekt mogelijk. “Ik heb zó’n zin in het aankomende event, het gaat vast fantastisch worden! Ik kan niet wachten tot het zover is.” “O, je bedoelt het kennisevent voor distributed teams? Ja laten we hopen dat het een succes wordt, maar jij bent daar niet bij aanwezig hoor. Dat wist je wel toch?” Euhm nee. “Ja natuurlijk, ik heb er gewoon alsnog heel veel zin in.” Hoezo mag ik er niet bij zijn? Kut wat is dit awkward. Deze poging tot smalltalk is totaal mislukt.

“Maar goed, weet je waarom we hier zitten? Heb je weleens eerder een voortgangsgesprek gehad?” “Nee dat niet, maar ik neem aan dat we mijn huidige werkzaamheden gaan doornemen en tips & tops bespreken?” Ik kijk Linda vragend aan. “Precies. En om eerlijk te zijn, moeten er wel een aantal dingen besproken worden zoals ik in mijn e-mail al aangaf.” Ik merk dat mijn keel droog wordt en neem snel een slok thee.

“Ik begrijp dat dit je eerste baan is en dat alles nieuw voor je is, maar ik verwacht 100% inzet van alle teamleden. Het mooie van een zelfsturend team is dat jullie alles zelf kunnen oppakken, maar daardoor ben je ook direct zo zwak als de zwakste schakel.” Bedoelt ze nou dat ík de zwakste schakel ben? Nee, dat zeggen mensen niet zo lomp, ik heb het vast verkeerd begrepen. Ik pak mijn pen en notitieblok erbij om Linda te laten zien dat ik haar woorden serieus neem.

“We werken hier met een stoplichtsysteem. Bij groen is er niets aan de hand, oranje wil zeggen dat je in de gevarenzone zit en rood betekent een per directe beëindiging van je contract. Jij bevindt je momenteel in de oranje zone. Ondanks het feit dat je jezelf goed staande hebt weten te houden tijdens mijn vakantie, zie ik te weinig vooruitgang. Ik had verwacht dat je dingen sneller op zou pakken en hoopte dat je meer initiatief zou tonen. Dit is niet het geval. Als je wilt dat je contract verlengd wordt zou ik daarom flink aan de bak gaan. Ik begrijp dat vrienden maken belangrijk is, maar ik betaal je om te werken, dat zou je prioriteit moeten zijn hier op kantoor.”

Er schiet van alles door mijn hoofd. Mijn eindeloze zoektocht naar een baan. Het gebrek aan financiële zelfstandigheid als ik deze baan verlies. Schaamte dat ik Linda teleurgesteld heb. Schaamte naar mijn ouders als ik ze moet vertellen dat ik na een paar maanden al ontslagen word. Ik kijk Linda met grote ogen aan.

“Luister Mel. Ik geloof in je, anders had ik je niet aangenomen, maar je moet me nu wel laten zien dat je het waard bent. Ik kan maar één keer geld uitgeven, dus als dat aan jouw salaris is, dan moet ik daar wel profijt van hebben.”

Linda staat op en loopt naar de deur. Verdwaasd volg ik haar en ga weer achter mijn bureau zitten.

Holy shit.