#52 Ondertussen – blijf ik leren

Tegenwoordig leren we een leven lang. We zien uitdagingen in nieuwe vakgebieden, verdiepen ons in thema’s die we al kennen of kiezen voor een persoonlijk ontwikkeltraject. Als je nog op school zit, is het misschien een beetje ‘de ver van mijn bed show’. Maar ook wel iets waar je je niet vroeg genoeg van bewust kan zijn. Het houdt niet op als je straks je diploma in handen hebt. Ook niet als opleidingsmanager. Zo stapte Mirjam den Boer een jaar geleden in een zogenaamd Management Development-traject. Wat dat haar heeft gebracht, lees je in deze nieuwe Ondertussen.

Door: Mirjam den Boer

In februari 2018 ben ik gestart met een Management Development-traject. Voorafgaand aan de start van dit traject drukte een collega mij op het hart ‘Mirjam, blijf je wel bij jezelf? Laat het traject je niet veranderen.’ Ik ben het traject ingegaan met het idee dat ik gedurende een klein jaar meer zou leren over de taken en verantwoordelijkheden van een leider, hoe ik er zelf een zou kunnen worden en met welke handvatten ik daar zo goed mogelijk invulling aan zou kunnen geven. Niets was minder waar. Echter, om een goede leider te zijn moet je allereerst weten wie jíj bent. Wat maakt dat ik handel zoals ik handel? Of dat iets mij makkelijk of juist minder makkelijk afgaat? Hoe reageer ik op de momenten dat iets niet goed gaat? Wat zijn mijn valkuilen? Mijn uitdagingen? Wat zijn mijn drijfveren? Wat maakt dat ik ben wie ik ben? En wat betekent dat voor de invulling die ik geef aan mijn rol als leider?

Bewust reflecteren
Het antwoord op deze vragen, vraagt om een flinke dosis zelfreflectie. En reflecteren is niet iets wat ik bewust met regelmaat doe. Ik laat dingen vrij snel los en lig niet snel wakker van iets. Dat kan binnen de taken en verantwoordelijkheden van een opleidingsmanager soms best een verademing zijn. Tegelijk weet ik ook dat er een onderliggende reden schuilgaat achter het feit dat ik liever niet reflecteer. Reflecteren vraagt namelijk om kwetsbaar zijn. En dat is best een dingetje. Reflecteren vraagt om kritisch durven zijn op je eigen handelen. En misschien wel inzien dat je iets ‘niet helemaal goed hebt gedaan’. Ai, iets niet goed doen, dáár kan ik dus wel van wakker liggen. Binnen het MD-traject kon ik er niet omheen. Eigenlijk stond alles in het teken van reflecteren. Twee of drie dagen lang uit de werkcontext komen en vanaf een afstand kunnen kijken naar jezelf en je handelen. Als persoon en als leider. Door opdrachten te maken, gesprekken te voeren met collega-managers en kennis, ervaring en hulpvragen uit te wisselen. Iets waar ik in de dagelijkse praktijk niet veel aan toe kom. Of misschien moet ik zeggen: onvoldoende tijd voor vrij maak?

Puzzelstukjes
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en zit het traject erop. En ik kan oprecht zeggen dat ik dat jammer vind. Het afgelopen jaar heb ik verschillende grote en kleine puzzelstukjes verzameld die tijdens de laatste tweedaagse, geheel onverwacht, allemaal op zijn plek vielen. Ik zag het grotere plaatje en ik voelde dat het klopte. En als het klopt, dan komt het binnen. Het traject heeft mij geholpen kwetsbaarder te durven zijn, in te zien dat het niet zozeer gaat om het waardeoordeel ‘goed of fout’, maar om open durven staan om te (blijven) leren.

Om te reflecteren op de ’zorg’ die de betreffende collega een jaar geleden uitsprak. Ik ben niet alleen bij mijzelf gebleven, ik ben dichter bij mijzelf gekomen.