#14 – Wat nu?! The Ugly Truth!

Een beetje spanning op je werk, is nooit weg. Maar om dat nu te zoeken in een relatie met een van je directe collega’s….  Melanie staat voor een dilemma en weet dat ze zich op zeer glad ijs begeeft. Hoe nu verder? Wint de emotie het van de ratio? Of is het het verstand dat het voortouw neemt…

Ik staar naar mijn spiegelbeeld en haal diep adem. Oké. Het is zover. Ik draai me half om, zodat ik de achterkant van mijn blonde haren op mijn zwarte jurk kan inspecteren. Wow, wat ben ik zenuwachtig. De laatste keer dat ik een date had, is meer dan een half jaar geleden. Ik blaas mijn adem langzaam uit, pak mijn make-uptasje en loop terug naar mijn bureau.

“Pfiet, pfieuwww.” “Hou je kop,” roep ik.  Alex begint te lachen. “Jeetje, als je ook zo charmant tegen je date gaat doen, kun je net zo goed thuisblijven. “Ik heb geen date, ik ga iets drinken met vriendinnen.” Alex trekt spottend zijn wenkbrauw op. “Túúrlijk. Ik dof me ook altijd zo op als ik met vrienden naar de kroeg ga.” Ik sluit mijn computer af en gooi mijn spullen in mijn tas. “Dat snap ik, want dit is niet om aan te zien.” Snel duik ik achter Jenny om de pennen te ontwijken. “Alex laat haar met rust, ze heeft er net een nieuw gezicht op geschilderd.” Jenny pakt een paar pennen van de grond en begint ze terug te gooien. “Snel, ren, ik geef dekking!” Lachend ren ik naar de lift.

Terwijl ik op ‘begane grond’ druk bekijk ik mijzelf nog een keer grondig in de spiegel. Ik heb een strak zwart jurkje aan met lange mouwen en nieuwe over-the-kneeboots. In mijn oren hangen gouden ringen en ik heb een okergele sjaal bij me voor als het koud wordt. Is dit wel netjes genoeg? Of juist sportief genoeg? Jezus, wat irritant dat Dennis niet gewoon wilde vertellen waar we heen gaan. Straks sta ik enorm voor lul. Naja, dan staat hij zelf ook voor lul, eigen schuld. Ik trek mijn winterjas stevig dicht en loop het kantoor uit.

Is dit het? Vertwijfeld blijf ik in het portiek staan. Ja, nummer 53. Shit, hij woont twee hoog en heeft een intercom, dat is altijd zo gênant. Wat als ik de deur niet open krijg? Zorgen voor later Mel, eerst maar eens ongezien binnenkomen. Ik druk op de bel en verschuil me nog iets meer in de capuchon van mijn winterjas.

“Hee, met Dennis.” “Hi, ik ben het.” Direct hoor ik de buzzer van de deur. Ik duw zo hard als ik kan tegen de voordeur en hij vliegt met een klap open. Ohhh, het is dus geen zware deur. Shit. Ik stap naar binnen en veeg voorzichtig met mijn hand langs het pleisterwerk. Gelukkig, er zit geen deuk in.

“Gaat alles goed daar?” “Ja prima!” Ik loop snel de trap op. “Ik dacht dat de voordeur meer zou klemmen, maar dat bleek niet zo te zijn.” “Dat hoorde ik.” Dennis kijkt me spottend aan. Ik doe net alsof ik hem niet hoor en loop de woonkamer in. Hij heeft echt een heel tof huis. De woonkamer heeft enorme ramen die uitkijken op de Delftse gracht. Het schemert en in sommige ramen hangt al kerstverlichting, die weerspiegeld wordt in het water van de grachten. Ik buig wat verder naar voren om naar de schittering te kijken.

“Hé, niet zo dichtbij het raam!” Geschrokken doe ik een paar passen achteruit. “Waarom niet?” Ik kijk hem verbaasd aan. Dennis komt naast me staan en wijst naar een groot bakstenen huis aan de overkant van de gracht. “Omdat Victor daar woont. Zou toch lullig zijn als we al betrapt worden, voordat de lol kon beginnen.” Ik staar hem met open mond aan. Eerst drukt hij me op het hart dat niemand me mag zien, omdat relaties op de werkvloer verboden zijn. En vervolgens nodigt hij me thuis uit, terwijl zijn woonkamer uitkijkt op het huis van de CEO. Wat een mafkoker.

Ik kijk voorzichtig door het raam om te zien of er iemand thuis is. Maar zodra er een auto de straat in komt rijden, duik ik achter de vensterbank. “Ah, de taxi. Kom je?” Ik draai me om en zie dat Dennis mijn jas voorhoudt. “Taxi? Waar gaan we heen?” “Verrassing!” Dennis geeft me opnieuw een knipoog (kennelijk echt zijn ding) en leidt me naar beneden.

Als de taxi wegrijdt, kijk ik nog eens schuchter achterom naar het enorme huis aan de overkant. “Relax, een beetje spanning houdt het interessant.” Dennis kijkt me glimlachend aan en legt zijn hand op mijn knie. “Zo, hoe was het op je werk?” Ik draai met mijn ogen en hij begint te lachen.

Dit wordt gevaarlijk. Ik voel het. Maar het is toch echt veel te leuk om mee te stoppen. Bovendien, een beetje spanning houdt het interessant. Toch?