#10 Wat nu? The ugly truth!

In de maandelijkse column ‘Wat nu? The ugly truth!’ krijgen we een kijkje in het leven van Melanie de Bruin. Ze is net afgestudeerd en gestart met haar eerste baan. Uitdaging genoeg, maar ook wel de nodige stress. Vandaag een voortgangsgesprek met haar leidinggevende Linda. Iets waar Melanie niet echt op zit te wachten.

*Het volgende station is station Delft *

Ik schrik op uit mijn gedachten, pak mijn tas en loop naar de deur van de trein. Fuck wat voel ik me kut. Ik heb vannacht geen oog dichtgegaan en alleen maar lopen piekeren over mijn voortgangsgesprek met Linda.

Normaal gesproken zou ik dit met mijn ouders of beste vriendinnen besproken hebben. Dan zouden zij iets gezegd hebben als:” Komt wel goed meisje, gewoon goed je best doen, meer kun je niet doen.” Of “Naja waar sláát dat op? Super overdreven dit, een beetje lol maken hoort erbij hoor schat, lekker laten gaan die griet.” Maar dat durfde ik niet. Ik schaamde me teveel.

Ik stap de trein uit en loop naar de tram. Ik moet dit echt zelf oplossen. Ik bedoel dat is wat volwassen mensen met een vaste baan doen toch? TOCH?? Oké, even rustig doen. Diep ademhalen. Ze heeft me aangenomen omdat ze vindt dat ik potentie heb, dat heeft ze zelf gezegd. Dat betekent dus dat ik die potentie nog steeds wel heb, maar dat ik mijn prioriteiten opnieuw op orde moet krijgen. Dat kan ik wel. Appeltje-eitje.

Als ik het kantoor binnenstap voel ik mij al een stuk rustiger. Ik ga gewoon mijn ding doen, houd me een beetje op de achtergrond en ga vooral observeren en letterlijk uitvoeren wat mij verteld wordt. Dan kan ik eerst weer een paar credits verzamelen. En als dat gelukt ik kan ik vanzelf weer wat meer mijn eigen mening kenbaar maken.

Wat had ik dan verwacht? Ik ben 21 jaar oud en heb de functie van een junior, alsof ze mij ineens gaan vragen of ik een complete bedrijfsstrategie wil uitschrijven. Misschien heb ik het inderdaad een beetje te hoog in mijn bol gekregen. Dit is de middelbare school niet meer, ook al lijkt het er soms wel erg op, Dit is serieus. Deze baan betaalt mijn huis, verzekeringen, boodschappen en nog belangrijker: mijn stapavonden en kleding! Oké, die prioriteiten heb ik dus nog niet scherp, maar ik werk eraan! Dat is ook al wat waard.

*Tik tik tik tikk *

Zonder om te kijken weet ik Linda’s hakken al feilloos te herkennen. Ik duik vol overtuiging mijn mailbox in om haar te laten zien dat ik haar boodschap luid en duidelijk begrepen heb en er echt aan wil werken.

Als Linda is gaan zitten kijk ik op met een stralende glimlach. “Goedemorgen, hoe was je avond?” Ze kijkt niet op of om. Heeft ze me niet gehoord? Moet ik harder praten? Straks sta ik tegen mijn baas te schreeuwen als een soort aandachtsgeil konijn. Nee dát gaat me helpen. Stilletjes duik ik weer in mijn e-mail.

*PING * Er verschijnt een e-mail van Linda in mijn mailbox.

“Hi Mel, die teksten die je zou vertalen, zijn die al klaar? Ik heb ze vanmiddag nodig. Ik ontvang ze graag asap. Gr Linda.”

Mijn gezicht trekt wit weg. Alle teksten? Alle whitepapers? Maar dat zijn er zeker 8 van elk 16 pagina’s lang. Ik ben pas op de helft! Ze zei dat het geen haast had, dus ik heb er rustig de tijd voor genomen. Kut. Kut. Kut. Dit kan ik er echt niet bij hebben. Straks wordt ze echt boos. Hulpeloos kijk ik om me heen, wetende dat niemand ander dit voor mij kan oplossen.

Wat nu?